The Extinct Dreams

й поступок не поймёт
И за это тебя на гильотину пошлёт.

Ты не станешь им особо возражать —
Дальше жить или нет — тебе наплевать.
В одиночке просидишь в абстракции бессонной,
На рассвете ты умрёшь, как посторонний.

02. The Extinct Dreams: श्री नरसिंह प्रणाम (Nrisimha Pranama, शरी नरसहि परणाम)

03. Unsaved: Posthumous Remorse

When you're asleep, dear shadow-coloured wench,
Within a coal-black, marble monument:
When, for your room and mansion, you are pent
In a wet cellar and a hollow trench:
When the stone, pressing on your startled breast
And flanks in fluent suppleness competing,
Prevents your heart from wishing or from beating,

Your feet from racing on their reckless quest.
The tomb that shares my deathless recollection
(For poets best are understood by tombs)
On those long nights, when never sleep presumes,
Will say, "What boots, frail vase of imperfection,
Not to have known what pains with death begin?" —
And, like remorse, the worm will gnaw your skin.

(Charles Pierre Baudelaire 1821–1867)


04. Unsaved: Spirit Morphosis (The Final Ritual)

სულეთის ღმერთო მადლიანოვო
მომეცი ნება საუბრისავოო,
გამამაცხადე სამზეოსავო,
შენ ამაძრახე სამზეურთავო,
თუ რჯული გინდათ გიქამთ რჯულსავო,
გარჯულებთ ჩვენსა ნეშტსავო,
თუ შუღლი გინდათ გიქამთ შუღლსავო,
გაშუღლებთ ვეშაგურის შვილთაო,
დიდება ღმერთსა მადლი ღმერთსავო,
ჩვენმა ანდაბმა გაიმარჯვავო,
მტირალსა ტირილს ნუ ჰპატიჟებთო,
მაინც იტირებს პატარასავო,
დასწყივა დედისერთაიავო,
ბერდედა გამიგონებსავოვო,
გულს გაიჯავრებს ბერდედაიო,
მზეო დადექ და დაგვიანდიო,
მზეს დგეხართ უკუნობისაოვო.